Feneyjagöndullinn

Apaheila dreymdi draum, í grófum dráttum var hann eftirfarandi:

Mikill menningarviðburður var í gangi einhversstaðar á Ítalíu, alþjóðleg listsýning og Íslendingar fengu að vera memm.

Íslenski básinn var opnaður með pompi og prakt; Guðrún Á. Símonar söng með Bónuspoka á hausnum, Einar Örn spilaði á lúður með rassgatinu, menntamálaráðherra talaði í hljóði um ástarlíf mófugla og maðurinn hennar túlkaði samtímis á táknmáli fyrir heyrnarlausa á staðnum. 

Aðalatriðið var samt stórkostlegt framlag listamannsins íslenska, Stony Wonderfjord. Hann sýndi verk sem var dauð kind geymd í lokaðri körfu.  Ekki kindin sjálf, ekki líkið af henni sem slíkt, heldur sál hennar. Andinn. Afturgengin kind í bastkörfu sem þurfti reglulega að fá vatn að drekka.

Fagnaðarlætin og hrifningin yfir þessu framlagi voru gríðarleg, Kristján Jóhannsson klappaði svo fast að það fór að blæða úr geirvörtunum á honum, Daníel Ágúst kom og þerraði blóðið með mosa og sagði "svona svona vinur, þetta lagast".

Þegar Ómar Ragnarsson kom siglandi í ál-gondóla, gubbandi af sjóveiki, þá vaknaði apaheili og draumurinn varð ekki lengri.

Hann er lyginni líkastur draumaheimurinn!